Շատերը կարոտով են հիշում սովետական տարիները, համարում են, որ ամեն ինչ ճիշտ էր ու լավ։ Ուրիշները նզովում են ու ամեն չարիք դրա հետ կապում։ Բայց պետք ա հասկանալ, որ երկիրը մենակ իշխանությունը չի։ Երկիրը նաև ժողովուրդն ա։ Դրա համար էլ՝ էդ տարիներին լավն էլ կար, վատն էլ։

Էդ մարդը կառավարման 6,5 տարվա ընթացքում չհասկացավ անհատի ու պետության տարբերությունը:

ՈՒր որ երկու կամ երեք հոգի հավաքված լինեն իմ անունով, այնտեղ եմ ես, նրանց մեջ (Մատթ. ԺԸ. 20):

Խաղաղութեամբ Քով, Քրիստոս Փրկի՛չ մեր, որ ի վեր է քան զամենայն միտս եւ զբանս, ամրացո՛ զմեզ եւ աներկի՛ւղ պահեա յամենայն չարէ: Հաւասարեա՛ զմեզ ընդ ճշմարիտ երկրպագուս Քո, որք Հոգւով եւ ճշմարտութեամբ Քեզ երկիր պագանեն: Վասն զի Ամենասուրբ Երրորդութեանդ վայել է փառք, իշխանութիւն եւ պատիւ այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն:

Կներեք, ախր չգիտեմ, այլևս կարելի՞ է հավատալ, որ հայ ժողովուրդը ինչ-որ բանի ընդունակ է: Օջախային, փոքրիկ, անտեսանելի, հուսահատ ճիչերով պայքարի «գլադիատորներս»՝ հեչ...

Սա հայ զինվորի երդումն է: Կարդացեք և տեսեք, թե ինչի մասին է այս երդումը ու ինչ խզման, հակասության մեջ է այսօրվա պետական քաղաքականություն կոչվող, իսկ իրականում քաղաքական աղանդավորականություն իրականացվողի հետ...

Երեկ իմացանք, որ Սերժ Սարգսյանի նախկին օգնական Ավետիս Բերբերյանը աշխատանքից հեռացրել է մի սիրիացի հայի, որը աշխատանքի ժամին ջղայնացրել է փաշինյան նիկոլի կնգան: Բերբերյանին պատկանող ռեստորանում սիրիացին աշխատել է բարմեն և հակոբյան աննայի բարձր ու վեհ ներկայությամբ «Արցախ-Արցախ» է վանկարկել: Դե, ընդդիմադիր հանորույթն էլ ասում է, թե Բերբերյանը, մեղմ ասած, սխալ բան է արել: Այս կապակցությամբ ուզում եմ ասել հետևյալը:

Առաջ երբ «Կիլիկիա» երգը լսում էի՝ լացում էի։

Մրգավաճառ Լևոնը նուռ էր բերել ու արկղերի վրա գրել. «Ղարաբաղի նուռ, չերեզ Վրաստան»։

Հայոց բանակում ծառայելը պատվի հարց է, բայց երկար ու ձիգ տարիների ընթացքում Հայոց բանակում ծառայելը դարձել է միայն խեղճուկրակ, հայրենաՏեր մարդկանց պարտականությունը։ Մնացած բոլոր դեպքերում, ամենաբարձր հայրենասիրություն գոռացող օլիգարխները, պետական այրերը իրենց որդիներին, իրենց հարազատների որդիներին ամեն գնով ազատում էին Հայոց բանակում ծառայելուց։